Burada paylaşmak istediğim, kitaptan kısa bir bölüm var:
"Steven: Daha önce hiç paylaşmamamın bir nedeni de daima önemli bir şey söylemem gerektiğini hissetmemdir. (Halinden anlayan bazı kursiyerlerin gülüşmeleri) Bilirsiniz, gerçekten ne kadar zeki veya kendime güvendiğimi göstererek herkesi etkileyecek bir şey... Veya belki de, ne kadar benzersiz bir şekilde alt üst olduğumu... Bu sabah Don'un bana söz vermesini sağlamaya ve kesinlikle tarih kitaplarına geçmeyecek bir şey paylaşmaya karar verdim. (Gülüşmeler) Paylaşmak istediğim şey burada olmaktan ve sizlerle birlikte olmaktan keyif aldığım... Hepsi bu."
Bu paragrafı okuduğumda, bu blogu yazarken ne kadar da kasıldığımı fark ettim. Evet, blogun bir misyonu var. İçinde bir farkındalık olmalı, doğrudur. Yine de her yazdığım yazının etkileyici - çarpıcı - sarsıcı olması gibi bir zorunluluğum varmış gibi hissettiğimi fark ettim son zamanlarda. Herhangi bir şey, içimden geçen bir şey paylaşırsam sanki değersiz olacakmış gibi...
Tabii ki, bu his, yazıların niteliğini olduğu kadar niceliğini de etkiliyor. Okunmaya değer şeyler yazmak güzel. Yine de bazen sadece yazmak da güzel. Bir misyonu olmadan, ne kadar farkında olduğumu göstermeye kalkmadan, daha ileride olduğumu sanmadan, sadece yazmak...
Sadece bu farkındalık bile bir kitap için yeterli bir armağan...
