Dün, yani pazar günü, uzun süredir ilk defa çalışmadığım, ama "yapmak zorunda" olduğum şeylerin de olmadığı ilk pazardı. Dışarıdan bakıldığında belki de diğer Pazar'larımla aynı olmuş olabilir, ama benim içimde çok değişik bir pazardı, çünkü yaptığım her şeyi kendim için yaptığım, daha da önemlisi, taaa içimde, yüreğimde bunu HAK ettiğimi düşündüğüm ilk tatil günümdü.
-meli, -malı'ların olmadığı, yapılan her eylemin görev icabı değil de kendim için, içimden geldiği zamanda ve içimden geldiği şekilde yapıldığı bir gündü... Kendim için limonlu, haşhaş tohumlu harika bir kek yaptım, oğlum da severek yedi... Kendim için yemek yaptım, eşim de yedi... Kendim için kitap okudum, film seyrettim... Tam istediğim zamanda ve tam istediğim şekilde...
Bu duyguyu anlatmam çok zor... Sanırım "Kendim için bir şey yaptımsa" yazımda yapmak istediklerime, ancak 3 yıl sonra ulaşmışım... Ne güzel yürümek, yürürken de bir yerlere ulaştığını FARK edebilmek...
Bu küçücük farkındalık AN'ları değil mi bizi YOL'da tutan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder