Bir an geliyor ki, "yeter artık," diyorum, "daha fazla çalışmak istemiyorum. Oyuna geri dönmek istiyorum ben." Yine bildik korkularıma sarılıp yatayım biraz daha. "Yeterince temizlemedik mi içimizi? Yetmez mi?" diyorum bir an.O sırada bir arkadaş içimdeki sesin yerine geçiyor, bir satırla yolumu hatırlatıveriyor bana:
"Mevlana der ki: Kötü bir döneme girdiğinde ve herşey sana karşı gibi göründüğünde, bir dakika bile dayanamayacakmışsın gibi geldiğinde sakın pes etme, çünkü işte orası gidişatın değişeceği yer ve zamandır..."
Biliyor içim aslında, duvara dayanmış gibi olsam da biliyorum, tam da bir sıçramanın arefesinde olduğumu, atacağım adımla biraz daha değişeceğimi, özümdeki sevgiyi biraz daha net hatırlayacağımı.
Duraklıyorum, çünkü eskiler daha tanıdık geliyor, ne de olsa yıllarca onlarla yatıp onlarla kalktım. Oyun tatlı geliyor. Ama oyunu biliyorum, sonu yok.
Sıkılmadık mı hep aynı oyunu oynamaktan?
Bence büyülü bir masalın dışında kalmak yalnızlığın ta kendisidir desem ne dersiniz?
YanıtlaSilBir video ve düşüncelerimi benimle paylaşırsanız sevinirim. Öndens buyurun bizde patlemış mısır da var. Yanında da güzel demlenmiş çay da jkramımız olur size...
http://mefkuremiz.blogspot.com/
evet, sanırım bu noktadayım ne de güzel ifade etmişsiniz...........
YanıtlaSilTeşekkürler Ebru. Aslında herşey çok basit de biz onu zorlaştırıyormuşuz gibi geliyor bazen, bazen de boğuluyorum o zorluğun içinde... :)
YanıtlaSil