Saklamanın Dayanılmaz Cazibesi

Eskiden cilt cilt ansiklopedilerimiz vardı evde... Kütüphanelerimizin baş köşesindeydiler, çünkü bilgiye ulaşmak hiç de kolay değildi... Daha sonraları üniversite kitaplarım aldı onun yerini, bilimsel dergilerdeki yayınlar... Uzunca bir süre onları sakladım evde... Araştırma sonuçlarımı, eski raporlarımı...

Koca koca dolaplarımız vardı evde... "Belki birgün ihtiyacım olur"larımızı depoladığımız... O arada Feng Shui ile tanıştım... İhtiyacınız olmayan şeyleri evinizde tutmayın diyordu özetle... O dolapları boşaltın, giymediğiniz kıyafetlerinizi paylaşın, dağıtın... Nefes alsın eviniz... Güzelce boşalttık dolaplarımızı, çekmecelerimizi... Verdik, verdikçe ferahladık...

Sonra sanal ortam çıktı karşımıza... Bu defa fark ettim ki, evde depolayamadığım ne varsa bilgisayarımın sabit sürücüsünde depolanıyor... Eski fotoğraflar, belki hiç okumayacağım e-kitaplar, günün sözü tadında paylaşımlar... Onlarla olan bağlarımı da bıraktım...

Ama bitmiyor işte, saklamanın dayanılmaz cazibesi hala oralarda bir yerde duruyor... "Facebook'ta paylaştıklarımı kaçırıyorum zaman geçtikçe" düşüncesi giriveriyor bir anda aklıma... "Hepsini ayrı bir dosyada saklamalı" diye çıldırıyor zihnim... "Ya blog yazılarım? O değerli konuşmalar?" hepsi tek tek kayıt altına alınmalı gibi geliyor... Arşivlenmeli... Ya daha sonra ihtiyacım olduğunda bulamazsam?

Ya daha sonra ihtiyacım olduğunda bulamazsam?

Sanki evrenin her AN bize sadece ihtiyacımız olanı verdiğini bilmiyormuş gibi oluyorum bazen... Evrende olan her şeyin tam YERİ ve tam ZAMANInda olduğunu bilmiyormuşum gibi...

Herşeyi bir yerlerde saklamak ve onların arşivini de başka bir yerde saklamak... Eski ile yeni arasındaki AN'da, bildik bir yerlere tutunmak... Tırnaklarını geçirmek hatta... Ya daha sonra ihtiyacım olursa?

OLMAZ kardeşim, olursa da o zaman düşünürsün... Başka bir çözüm bulursun, daha UYGUN bir çözüm...
Bırak gitsin...

Fotoğraf: http://taika-kim.deviantart.com/