insan gibi

Bugün dolmuşa bindim... Kısa mesafe bir yerde inecektim. Biraz gittik, bir ışıkta durduk. Şoför, yanında duran başka bir dolmuş şoförüne seslendi, hatta bağırdı: "Bi Sport's versem, Carrefur alsam senden?"

Ben başladım gülmeye, bahsi geçen "Sport's" ben oluyorum, Sport's Int. durağında ineceğim için, Carrefour da yan dolmuştaki başka bir yolcu olmalı... O ışık süresince bağırarak "malları" paylaştılar. "Carrefour yok, Atakent vereyim." şeklinde... Mal paylaşımı bitince, biz de kuzular gibi indik, dolmuş değiştirdik...

Ben bir yandan gülüyorum ama, engel olamıyorum kendime... Şoför de bana bakıyor, "deli mi ne, neden gülüyor, kadına bak" şeklinde... Dedim ki, "daha önce kimse bana Sport's dememişti, ona gülüyorum."

"Abla, n'apçaksın, kısa sürede ancak böyle anlaşıyoruz." dedi.

Eskiden olsa, bu muamele beni deliye çevirebilirdi herhalde... Hani mal bölüşümü yapıldı aralarında... Şimdi sadece güldürdü, çünkü ben DEĞERLİyim.

Ben kendimin değerli olduğunu biliyorum ve inanıyorum.
Bana kimsenin dışardan değer vermesi gerekmiyor, ben zaten DEĞERLİyim.

Biliyorum ki, zamanla bu inanç tam olarak oturunca içime, hücrelerime yazılınca, bu sahneleri de yaşamayacağım, enerjim tam olarak değişecek çünkü. ama şu anda geldiğim noktadan da memnunum...

Ben DEĞERLİyim... Bunu hatırlama yolunda ilerliyorum...