Dün sabah fark ettim ki, bu sayede, temiz tabaklarımı istediğim zaman kaldırma, bulaşıkları istediğim zaman yerleştirme özgürlüğüne sahip oldum. Ne tuhaf ama. Akşama kadın gelecek diye kendimi kasıp bulaşıkları toplama ya da toplamama isteğime gem vururmuşum meğer.
Evde hazır yemek var diye dışarıda yememek ya da elime para geçtiğinde kaybedeceğimden daha çok korkmak gibi bu da özünde beni özgürleştireceğini sandığım konuların beni kendine esir etmesine bir örnek.
Eşim can sıkıntısından yap-boz yapar, ama yap-boz bitene kadar başından kalkmaz, kasar. Amaç can sıkıntısına çare bulmaktır, ama çare can sıkıntısı yapar bir süre sonra.
Internet bizi dünyaya bağlar, ama dünyayı unutup internette yaşamaya başlıyorum bir süre sonra.
Dönüp dolaşıp farklı yollardan aynı noktaya çıktım yine. Ne istediğinin farkında olmak, ne istemediğini, neden istemediğini bilmek. Yoksa dönüp dolaşıp özgürleşmek adına esir olmak işten bile değil.
Merhaba,
YanıtlaSilbana zaten pit pitlar geliyordu, bu yazi da okuyunca pat patlari hic beklemeden bagimlilik calismaya basladim.
Yardimci olayina gülümsedim, cünkü sunu farkettim: yardimcim mi bana yardim ediyor, ben mi Ona, bu bizde bazen pek belli degil.
Icsel Yolculugumun baslarinda (gerci hergün basindaymisim hissim var:-)), kendi halime aglarken, simdi, senin yazilarinla da, kendi halime gülüyorum. Farkindalik cok komik. Kimin aklina gelirdi ?:-)
Cok calismamiz gerek.
Sevgiyle, icinde kal,
Özlem
bayıldım.bugunlerde ben de aynı şeylerı dusunuyorum. bana da haftada 5 gun gelen bayan vardı artık gelmıyor ama ben daha rahatım :))) nasıl bir ironiyse. sankı sımdı daha ozgurum.canım ısterse yapıyorum.bır de şu ınternetten kurtulabılsem super olucak :)
YanıtlaSilFunda