Sevgiyle kucaklamak

Çok sık söylenen bir laf vardır: "Paylaşıldıkça artan tek şey sevgidir." Kucaklamak, sevgiden doğan bir eylemdir. Çocuğumuzu sevgi ile kucaklarız, annemizi, eşimizi... Dostlarımızı sevgi ile kucaklarız...

Peki ya düşmanlarımızı? Onlara karşı ne yapmalıyız? Onlara taş mı atmalıyız? Nefret mi etmeliyiz? Öfke ile kalkmalı mıyız?

"Sana taş atana sen ekmek at." kimin sözü? Ya "biri siz bir tokat atarsa yüzünüzün diğer yanını çevirin" diyen kim?

Sizi seveni sevgi ile kucaklamak kolaydır. Zor olan "asla sevemeyeceğinizi düşündüğünüzü" kabul etmek, onu sevgi ile kucaklayabilmektir. Asıl erdem budur.

Bunun altında sabır vardır. Hayır ve Şer'in kaynağının BİR olduğunu bilmek vardır. Kabul vardır. Dışardaki kavganın, içimdeki kavganın aynası olduğunu bilmek vardır. Nefretle ancak nefretin besleneceğini bilmek vardır.

Çok zor, hem de çok zor, ama eminim ki, sevgi ancak sevgi ile çoğalır...