İsyan

"Aman iyi düşünelim, iyi olsun." diye bir inanış vardır. Maalesef öyle olmuyor. İçimizde, sürekli susmayan zihnimizde öyle kötü şeyler söyleniyor ki, bizim bunları dinlemezmiş gibi görünmemizin maalesef bir faydası dokunmuyor. Bir sinek vızıltısı gibi beynimin içinde sürekli bir yayın var, onu dinlemiyorsam, bu duymadığım anlamına gelir mi?

Korkunun üstüne gitmek lazım bu gibi durumlarda... Ama "yenmek" için değil, yanlış anlaşılmasın, sadece daha iyi anlamak için... Mantığın "kaç" diye bağırırken, orada durup kendini iyice gözlemlemek için... Başına kötü bir şey geldiğinde buna şükretmek lazım, ama sabır kuyusu olmak anlamında değil, görüp dönüştürmek için.

"Buna da şükür" afyonumuz ise eğer, bir yerde yanlış yapıyoruz. Halimizden memnun olmamak lazım, ama hırslanmak anlamında değil, değiştirmek istemek anlamında.

"Her işte bir hayır vardır."cılığı bırakmalıyız artık, hayır sadece dönüşümdedir. Başımıza gelen her felaket bir fırsattır elbet, ama dönüştürmek için statükoyu korumaya çalışmak yerine kararlı bir değişim isteği gerekir.

Ben sıkıştım yine ve bu "sakinleştiriciler" dönüyor sıra ile beynimde. Hiç birini kabul etmeye niyetim yok. Ben sevmedim bu olanları, istemiyorum. Ben dönüşümü seçiyorum.