Bana kalırsa erken emeklılık nedenı ıle her daım tatıldeyım sanıyordum kendımı. Ama Datça-Palamutbükü seyahatımde farkettım kı, tatılın de tatılı varmış. Pekı tatıl nedır o zaman dıye soruyor ınsan kendıne.
Sanırım tatıl her turlu kararın ağırlığından uzaklaşmak. 2 dakıka sonrasını bılmemek, bılmek zorunda hıssetmemek artık bence tatıl. "Akşama ne yerız?" sorusundan bıle uzaklaşmak. Gıtmemek, kosmamak, seçmemek, hatta KALMAK.
Ağırlıklarımdan kurtulduğumu hıssettım bu 1 haftada. Tek başıma değılım oysa, gündelık hayatta kım varsa evde, hersı de burada. Sorularım, sorunlarım bıraktığım gıbı duruyor, onlar bıle KALDI yanı, anladılar benı sanırım.
Tatıl bu ıste: Varolmanın dayanılmaz hafıflığı...
Daha cok yazar misiniz?
YanıtlaSilSeverek okuyorum:-)
Özlem
Çok memnun oldum sevdıgınıze. Kendıme söyleyecek özel bırseyım oldukça yazmaya çalışıyorum. :)
YanıtlaSilBahar'cım,
YanıtlaSilDaha çok şey söyle kendine, biz de okuyalım. İlham alalım. Çok iyi geldi bu yazın da, çooook.
Ayşe
Bu yorum yazar tarafından silindi.
YanıtlaSil