Dürüstlük

İlk işimden beri, işten ayrılma süreçlerinde dürüstlük özlemi duydum. Bir yandan iş aradığımı, mutsuz olduğumu söylemek istedim, diğer yandan elimdekini kaybetme korkusu altında ezildim. Bu baskı nedeni ile de son 2 işimden iş bulmadan ayrıldım.

Bu konu beni hep üzmüştür. Neden amirler ve astlar ya da işçi ve işveren arasında iş değiştirme konusu bir tabu olagelmiştir? Çıkar çatışmaları ve güvensizlikler hep ön planda kalmıştır. İşveren, çalışanı işten çıkartacağını söylediğinde her zaman geçen ayrılma süresi zarfında bir "kötülük" bekleme halindedir sanki. Dataları çalmalar, işi savsaklamalar falan filan.

Ya da çalışan iş aradığını söylese, aynı şekilde patron, "beni istemeyeni ben hiç istemem" tavrına girmek zorundadır sanki.

Hayatımda ilk defa bu süreci şeffaf yaşıyorum. Yılbaşında, oğluma bakan ablamız ile yollarımızı ayıracağız. Bu iki taraf arasında konuşuldu. Hatta onun yerine gelecek kişi ile tanışıldı. Herşey açık, şeffaf ve dürüst.

İlk zamanlar bunun ablamızın özelliklerinden kaynaklandığını düşünmüştüm.

Daha sonra "tuzumuzun kuru" olması ile alaka kurdum. Kimsenin kaybedecek birşeyi olmaması ile.

Oysa şimdi anlıyorum ki, bazı temizlik çalışmaları işe yaramış. Her nasıl olduysa, ben hayatıma bu şeffaflığı davet etmişim. Demek emekler karşılık veriyormuş.

Ne mutlu bana.

Ben hayatımı dürüst yaşamaya karar verdim.

Ben insanlara güveniyorum.

Ben verdiğim emeğin/ paranın karşılığını tam olarak almayı hakediyorum.