Herkes, kendi hayatının başrolünü oynar. Bunu çok iyi anlıyorum da, bazen hepimiz, başkalarının hayatının da başrolünü oynamak istiyoruz... Sadece çocuklarımızın ya da eşimizin ya da ana-babamızın değil hem de, çevremizdeki pek çok kişinin hayatında başrolde olmak istediğimiz zamanlar oluyor. Sadece istesek, belki çok sorun olmayabilir, ama istemekle kalmıyor, bunu bekliyoruz da. Sonrası?
Mutsuzluk, hayal kırıklığı, üzüntü...
İnsan mutluluğundaki en önemli etkenlerden biri, sanırım, beklentileri en aza indirebilmek.
İlk akla gelen olmak, öncelikli olmak, baştacı edilmek güzel tabii. Ama bunlar olmasa da değerli değil miyiz? Sevilmediğimizi düşündüğümüz zamanlar da sevgi değil miyiz? Dışlandığımızı hissettiğimizde bile tek ve özel değil miyiz?
Ben kendi değerime sahip çıkıyorum.
Ben tam olduğum halimle değerliyim.
Bana kimsenin değer vermesine gerek yok, ben bana değer veriyorum.
Ben içimdeki sevgiyi biliyorum.
Ben beni seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder