Çoğumuzun pek çok durumda diyebileceği gibi "ya, alt tarafı bir fön, mahalle kuaföründe çektirsin." demiyor, müşterisine saygı duyuyor, ama en çok da kendi yaptığı işe önem veriyor ve saygı duyuyor.
Profesyonel hayatın hızla aktığı günlerimde dinlediğim bir konferansta anlatılan bir hikaye de aynı şeyleri anlatmıştı bana. dükkanında yangın çıkan bir fotoğrafçının, önce teslim edilmek için bekleyen tab edilmiş fotoğrafları kurtarmaya çalışması ile ilgili bir hikayeydi sanırım. Ya da bu hali ile benim gönlüm daha çok beğenmiş hikayeyi. Adam, o fotoğrafların insanların en değerli şeyleri olduğunu düşünmekteydi. İşini sıradan bir tab edicilik olarak değil, insanların hayatlarından, saklamak istedikleri en önemli kesitlerinin ortağı olmak olarak nitelendirmekteydi. Yaptığı işe son derece saygı duymaktaydı.
Benzer bir durumu geçenlerde pazarda yaşadım bir de. Kavun alacaktım, "seç abla." dedi pazarcı. Ben de "ben anlamam, sen ver işte bir tane" dedim. Adamcağız "Abla bize itimat etmiş, güvenmiş, ona en iyi kavunu seçelim." diyerek verdi bana kavunu...
Yine yıllar önce çay dağıtan bir Bülent'imiz vardı. Şirkette çalışan 200 kişinin tek tek çayını/ kahvesini kaç şekerli, sütlü mü sade mi, nasıl içtiğini bilir ve söyletmeden masaya bırakırdı. (Tabii benim gibi ezber bozanlara her gün sorardı, o başka.) Hala eski arkadaşlarla buluştuğumuzda Bülent'in kulaklarını çınlatırız.
Fark ettim ki, işine saygı duyan insan kendine saygı duyan insandır. İşine değer veren, insana değer verir, kendine değer verir. Tabii işini sevmek de önemli, ama belki de daha önemli olan işinle yarattığın değerin farkında olmak.
Bugün karar verin: Sağda solda bulduklarını yuvaya taşıyan karınca mısınız? Yoksa bütün kraliyet ailesini ve gelecek nesli yetiştiren besinlerin üretilmesine mi katkıda bulunuyorsunuz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder